Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα η τότε Γερμανία είχε ένα σοβαρό στρατηγικό πρόβλημα:
Επειδή εξ αλαζονείας είχαν αφήσει τη συνθήκη Φιλίας με τη Ρωσία να εκπνεύσει, η Ρωσία και η Γαλλία είχαν κάνει μεταξύ τους στρατηγική προσέγγιση έτσι ώστε σε μια μελλοντική σύγκρουση με τον ένα από τους δύο η Γερμανία θα είχε να αντιμετωπίσει και τον άλλον, δηλαδή θα είχε διμέτωπο αγώνα.
Το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο με τη σοβαρότητα και τον υψηλό επαγγελματισμό που το διέκρινε ενέσκηψε στο πρόβλημα και στις αρχές του 20ου αιώνα ο Αρχηγός του Σλίφεν επεξεργάστηκε τη λύση. Με επίθεση αστραπή οι Γερμανοί θα εξόντωναν πρώτα τη Γαλλία, δεδομένου ότι η Ρωσική επιστράτευση θα αργούσε, και κατόπιν θα επιτίθεντο στη Ρωσία.
Το σχέδιο αυτό κάθε χρόνο το Γερμανικό Επιτελείο το βελτίωνε, προσθέτοντας νέες σιδηροδρομικές γραμμές μέχρι τα γαλλικά σύνορα, εκπαιδεύοντας όλο και περισσότερες μεραρχίες στην ταχεία δια των τρένων κίνηση προς τα γαλλικά σύνορα και αυξάνοντας τον αριθμό των διαθέσιμων σιδηροδρομικών συρμών.
Συνέτασσαν κάθε χρόνο όλο και συχνότερα ωράρια κινήσεων τρένων, έως ότου έφτασαν να έχουν ένα γενικό ωράριο που προέβλεπε ένα συρμό ανά σιδηροδρομική γραμμή ανά 10’, επίτευγμα τεράστιο για την εποχή.
Μάλιστα, προς βελτίωση του σχεδίου αποφασίστηκε η εισβολή της Γαλλίας να γίνει και μέσω Βελγίου διότι έτσι οι Γερμανικές Στρατιές θα έφταναν ταχύτερα σε όλα τα βόρεια γαλλικά σύνορα και θα επιτυγχάνετο έτσι ταχύτερα η κύκλωση του Γαλλικού Στρατού και η καταστροφή του. Προς χάριν του σχεδίου Σλίφεν μάλιστα η Γερμανία αδιαφόρησε για το ότι ο μή σεβασμός εκ μέρους της, της ουδετερότητας του Βελγίου, θα είχε σαν αποτέλεσμα να εμπλακεί στον πόλεμο εναντίον της η Μεγάλη Βρετανία. Δεν ανησύχησαν οι Γερμανοί Στρατηγοί γιατί η Μ. Βρετανία είχε ολιγάριθμο σχετικά στρατό.
Το σχέδιο τελειοποιείτο κάθε χρόνο και η κάθε νέα γενιά γερμανών στρατιωτικών ωρίμαζε με την πεποίθηση ότι το σχέδιο Σλίφεν ήταν η απόλυτη λύση στα διπλωματικά προβλήματα της Γερμανίας. Έτσι, άρχισαν να πιέζουν για στρατιωτική λύση πριν οι Ρώσοι βελτιώσουν σημαντικά το σιδηροδρομικό τους δίκτυο και ανατρέψουν τα προβλεπόμενα από το σχέδιο Σλίφεν.
Εδώ συνέβη η πάντοτε επικίνδυνη ιδεολογική στροφή. Οι Γερμανοί αντί να έχουν το σχέδιο ως υπηρέτη των σκοπών τους, έγιναν οι ίδιοι υπηρέτες του σχεδίου τους και εξάρτησαν τις πράξεις των από τα από το σχέδιο απαιτούμενα, σε σημείο που, όταν ο Κάιζερ αντιλαμβανόμενος τελικά το μέγεθος της σύγκρουσης, απεπειράθη την τελευταία στιγμή να την σταματήσει, οι στρατηγοί του είπαν ότι ήταν πλέον αργά γιατί το σύστημα των στρατιωτικών τρένων είχε τεθεί εν κινήσει και η τυχόν διακοπή του θα είχε σαν αποτέλεσμα τέτοιο κομφούζιο ώστε η Γαλλία και η Ρωσία να επωφελούντο της ευκαιρίας για πλήγμα στον εν συγχίσει ευρισκόμενο γερμανικό στρατό. Απεδείχθη μεταπολεμικώς ότι τα τρένα θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει χωρίς συνέπειες. Αντ’ αυτού συνέβη ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος διότι οι Γερμανοί έμειναν πιστοί στο σχέδιο.
Οι Γερμανοί πάντα δούλευαν και δουλεύουν με σχέδιο. Το σχέδιό τους κάθε φορά λαμβάνει υπόψη το δυνατόν περισσότερες παραμέτρους, το επεξεργάζονται με εργατικότητα και ευφυΐα και είναι πάντοτε το καλύτερο δυνατόν. Φταίει η πραγματικότητα που παρουσιάζει περισσότερες παραμέτρους, απ’ όσους έλαβαν υπόψη οι επεξεργασθένετες το σχέδιο.
Με την ίδια λογική στάση που εκτέθηκε παραπάνω τη σημερινή χρονική περίοδο, τα πράγματα τώρα έχουν ως εξής. Η Γερμανία έχει πολλούς άριστους οικονομολόγους στους οποίους οφείλεται – μαζί με τη εργατικότητα και τις οικονομίες των κατοίκων της – η λαμπρή οικονομική πορεία της χώρας, οι εξαγωγές της, το υγιές ισοζύγιο πληρωμών και γενικά η ευημερία της.
Οι οικονομολόγοι λοιπόν της Γερμανίας όπως οι στρατηγοί της άλλοτε, βλέπουν το πρόβλημα της κρίσης, αποφασίζουν ότι η λύση είναι η λιτότης όλων των κρατικών προϋπολογισμών και ο εξοστρακισμός εκτός ευρώ κάθε κράτους που δεν είναι σε θέση να τηρήσει τους κανόνες που είναι ορθοί και καλά επεξεργασμένοι από τους οικονομολόγους και κυρίως εμπειροτεχνικά αποδεκτοί από μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Πρόσφατα μάλιστα αυξάνουν οι φωνές των ειδικών στην Γερμανία που βλέπουν ως λύση την «συντεταγμένη» χρεοκοπία της Ελλάδας. Το σχέδιο για την Ελλάδα δεν είναι ακόμα πλήρες. Όμως οι κυρίαρχοι ορθόδοξοι οικονομολόγοι της Γερμανίας έχουν δώσει την κατεύθυνση. Οι Γερμανοί επεξεργάζονται επιμελώς το σχέδιο «συντεταγμένης» χρεοκοπίας διότι απεχθάνονται τις ασύντακτες πράξεις. Είναι βέβαιο ότι θα προβλέψουν ό,τι είναι δυνατόν να προβλεφθεί και θα είναι άρτιο.
Οι Γερμανοί είναι ειλικρινείς γι’ αυτό είναι πάντοτε αιχμάλωτοι των δηλώσεών τους. Σ’ αυτό προστίθενται οι επιθανάτιοι σπασμοί ενός γαντζωμένου στην εξουσία με κάθε τίμημα πολιτικού όντος.
Το σχέδιο θα εφαρμοσθεί διότι οι Γερμανοί, ισχυρότατοι, δεν πτοούνται από αντιρρήσεις και αντιξοότητες και δεν υπάρχει άλλη δυτική ηγεσία που να μπορεί να τους σταματήσει, ανεξάρτητα αν με την εφαρμοζόμενη λιτότητα η ήδη σημαντική ύφεση οδηγεί προς κατάρρευση προϋπολογισμού και κρατών, θέτοντας εν κινδύνω την ίδια τη γερμανική ευημερία που στηρίχθηκε σημαντικά στην άφρονα κατανάλωση του Νότου.
Έχουν επίσης δίκαιο όταν διακηρύττουν ότι για πάρα πολλά χρόνια οι Έλληνες πορεύθηκαν με απόλυτη οικονομολογική ανευθυνότητα.
Οι Γερμανοί, παρόλο το άριστο σχέδιο Σλίφεν έχασαν τον Α’ Παγκόσμιο. Η μάχη του Μάρνη που δεν σεβάστηκε το σχέδιο και η άτσαλη, κακή αλλά ταχεία ρωσική επιστράτευση, δεν έδωσε τα απαιτούμενα από το σχέδιο περιθώρια, οι Βέλγοι αντιστάθηκαν ως μή έδει και οι Βρετανοί με το στρατό τους και το στόλο τους, τους επέφεραν τεράστιο πλήγμα.
Η Γερμανία τότε δεν είχε αξιόλογους συμμάχους. Είχε την βαρέως νοσούσα Αυστροουγγαρική Αυτοκρατορία που την πήρε στο λαιμό της και την Ιταλία που δεν τελείωσε ποτέ ένα πόλεμο στην πλευρά των συμμάχων με τους οποίους τον άρχισε. Αποτέλεσμα ήταν η γενική δυστυχία νικητών και ηττηθέντων.
Η Γερμανία και σήμερα είναι ισχυρή και μόνη. Η Αυστρία, η Ολλανδία και η Φινλανδία δεν είναι αξιόλογοι σύμμαχοι.
Η Γερμανία όπως πάντα θα επεξεργασθεί και θα εφαρμόσει ένα αξιόλογο σχέδιο. Η πιθανή κατάληξη επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη.
