Οι παγκόσμιοι πόλεμοι έπεισαν τους Ευρωπαίους ότι η ευρωπαϊκή τάξη που στηρίχθηκε στην ισορροπία δυνάμεων των εθνικών κρατών, είχε ιστορικά τελειώσει. Εισήχθησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλά υπερεθνικά σχήματα όπως ο Ο.Η.Ε., το ΝΑΤΟ, το σύμφωνο της Βαρσοβίας. Το πιο αποτελεσματικό όμως σχήμα ήταν η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, το οποίο μετεξελίχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ΟΝΕ.
Μέχρι πρόσφατα αυτό ήταν το υπόδειγμα για τη νέα πολυπολική διεθνή τάξη.
Μέχρι το 2007 τα ανωτέρω αποτελούσαν το τρέχον Γεωπολιτικό – Γεωοικονομικό δόγμα και παράδειγμα προς μίμηση.
Η κρίση απέδειξε ότι οι δεσμοί δεν είναι ανθεκτικοί και το φάντασμα της συνθήκης της Βεστφαλίας άρχισε να ξαναβγαίνει απ’ τον τάφο.
Ένα εμφανέστατο πρόβλημα ανεπαρκούς και δυσλειτουργικής ευρωπαϊκής ηγεσίας μαζί με την έλλειψη αμεσότητας και δραστικότητας που έχει κατά παράδοση η Ευρωπαϊκή Συλλογική Ηγεσία, έχει πλέον σαν αποτέλεσμα την επιστροφή των κρατών στα εθνικά τους όρια και την οχύρωση τους σε εθνοκεντρικά σχήματα που τα τελευταία 60 χρόνια τα θεωρούσαμε παρωχημένα.
Η οικονομική κρίση μετέτρεψε τις Βρυξέλλες σε πρόβλημα αντί για λύση και η συνθήκη του Sengen έπαψε να ισχύει αμέσως μόλις κάποιοι μετανάστες δεν κρατήθηκαν στις μεσογειακές χώρες αλλά κινήθηκαν προς Βορρά.
Βρισκόμαστε όμως μόνο στην πρώτη πράξη της ευρωπαϊκής υπαρξιακής δοκιμασίας.
Είναι βέβαιο ότι στη δεύτερη πράξη θα δούμε να κλονίζεται βαριά η οικονομία της Ιταλίας και της Ισπανίας, να βγαίνουν νέες ανάγκες χρηματοδότησης στην Ιρλανδία και Πορτογαλία. Ακόμα και η ισχυρή οικονομία της Δανίας έχει ιδιωτικό στεγαστικό χρέος που είναι 150% του ΑΕΠ και που τώρα με τους νέους τραπεζικούς κανόνες της Βασιλείας θα θεωρείται λιγότερο αξιόχρεο από το εθνικό χρέος.
Η δε Μεγάλη Βρεταννία έχει εθνικό χρέος 150% του ΑΕΠ, αν συνυπολογισθεί το κόστος διάσωσης των τραπεζών της (Lloyds κλπ.).
Είναι λοιπόν βέβαιο ότι σε διάστημα μηνών ή έτους τα προβλήματα του Νότου συλλογικά θα τεθούν στον Βορρά που πλούτισε πουλώντας στο Νότο και που διαχειρίστηκε τον πλούτο του κάπως καλλίτερα από το Νότο, αλλά που κι αυτός είναι απλώς οικονομικά καλλίτερα αλλά όχι καλά παρά τα πλεονάσματα του.
Το πρόβλημα Βορρά – Νότου που θα τεθεί ξεπερνά κατά πολύ το ελληνικό – Ιρλανδικό – Πορτογαλικό θέμα που επέτρεπε την αυστηρότητα των πλουσίων Βορείων προς τους τεμπέληδες της περιφέρειας.
Η πρώτη προσπάθεια των Βορείων που είναι τώρα εν εξελίξει είναι αυτό το πρόβλημα να μην εκδηλωθεί γι’ αυτό δίνεται, στις μέχρι τώρα σε αδυναμία δανεισμού χώρες, το πικρό και αναποτελεσματικό γιατρικό των μνημονίων, με σκοπό να αποφευχθεί ο οικονομικός θάνατος που είναι η χρεοκοπία τώρα γιατί αυτό θα έφερνε άμεσα στην επιφάνεια αμφίβολης αξιοπιστίας χρέη μεγαλύτερων οικονομιών και τα οποία δεν λύνονται με μνημόνια. Η προσπάθεια είναι να ετεροχρονισθεί η εμφάνιση του μέχρι το 2013.
Τότε θα απαιτηθεί ή γενική λύση κατά τα αμερικάνικα πρότυπα, ή διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι δύσκολο να κρατηθούν τα προβλήματα μέχρι το 2013, μάλλον θα σκάσουν νωρίτερα.
Αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα πρέπει να φαίνεται ότι υπηρετεί το παρόν μνημόνιο. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να πάρουμε όρους πολύ ελκυστικούς έως ότου ενταχθούμε στο ESM, όπου εκεί θα γίνει το καλλιτεχνικό κούρεμα γιατί η Ελλάδα και οι άλλες παρόμοιες χώρες δεν θα μπορέσουν να βγουν στις αγορές όχι το 2014 αλλά για πολλά χρόνια στο μέλλον. Αν αποτύχουμε τώρα κάνοντας τις ίδιες κουτοπονηριές στο Μνημόνιο Ι, θα τιμωρηθούμε περισσότερο και από τα αμαρτήματα μας. Αν ενταχθούμε στην γενική μελλοντική ρύθμιση, κατά πάσα πιθανότητα θα πληρώνουμε λιγότερα απ’ όσα πρέπει. Και για όσους λένε «ας χρεοκοπήσουμε τώρα αφού μπορεί να χρεοκοπήσουμε στο μέλλον», η απάντηση είναι ότι επειδή κάποτε στο μέλλον μπορεί να πεθάνουμε δεν σημαίνει ότι πρέπει να αυτοκτονήσουμε σήμερα.
