Μετά την εθνική επιτυχία στη σύνοδο Κορυφής της 11ης Μαρτίου οι σαμπάνιες άρχισαν πάλι να ρέουν στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ως σε καμπαρέ που επισκέπτονται Ρώσοι ολιγάρχες.
Και οι μεν μεταπτώσεις του ΥΠΕΘΟ μεταξύ ενθουσιασμού και κατάθλιψης αφορούν άλλον επιστήμονα, η Σύνοδος όμως αφορά εμάς.
Τί όμως ακριβώς απεφασίσθη στη Σύνοδο;
Απεφασίσθη να μην πτωχεύσει η Ελλάς τώρα. Η επιλογή μεταξύ παρόντος και μελλοντικού θανάτου είναι πάντα απλή και είναι αν όχι λόγος πανηγυρισμού τουλάχιστον όμως ανακούφισης. Ως Έλληνες χαιρόμεθα λοιπόν το παρόν αφήνοντας τα μελλούμενα στον καλό (ομολογουμένης) Θεό της Ελλάδος.
Όμως ας δούμε τί πραγματικά απεφασίσθη για να ξέρουμε γιατί συγκεκριμένο θα ικετεύσουμε τον Ύψιστο στο μέλλον.
Αυτό που απεφασίσθη (επικείμενων και των stress tests) είναι να μην δημιουργηθεί ένα ντόμινο καταρρεύσεων οικονομιών που οι αγορές έδειξαν ότι είναι έτοιμες να προκαλέσουν και να μην χρεοκοπήσουν οι Γερμανικές, Γαλλικές κι άλλες Ευρωπαϊκές Τράπεζες που έχουν Ελληνικά, Ιρλανδικά, Πορτογαλικά κι όχι μόνο ομόλογα. Αντί λοιπόν να εμφανίσουν τραγικά αποτελέσματα στα stress tests του Ιουνίου, που με γραφειοκρατική δεξιοτεχνία σχεδίασε ο Όλι Ρεν για να τους θέσει προ των ευθυνών τους, θα ξεφορτωθούν σταδιακά τα ομόλογα αυτά σε περίοδο αρκετών ετών πωλώντας τα ή ανταλλάσσοντας τα είτε στο EFSF, είτε στην EKT, είτε στο ESM έτσι ώστε οι ισολογισμοί τους να εμφανίζονται αξιοπρεπώς.
Ταυτόχρονα η ΕΚΤ θα δέχεται να δανείζει τις Ελληνικές Τράπεζες έναντι ελληνικών ομολόγων (παρόντων και μελλοντικών) και το EFSF ή το ESM θα καλύπτει τη διαφορά χορηγώντας νέα δάνεια με εμπράγματες όμως ασφάλειες αυτή τη φορά.
Η Ελλάς λοιπόν θα έχει στις Τράπεζές της και στα Ασφαλιστικά της Ταμεία το ανασφάλιστο χρέος και το EFSF ή όποιος άλλος δανειστής το ενυπόθηκο. Για την περίπτωση που κάποιος σκεφτεί ότι δεν πειράζει, έτσι πηγαίναμε, έτσι θα πάμε, τα γεγονότα δεν είναι τόσο βολικά.
Η ανάγκη για νέο χρήμα της Ιρλανδίας είναι γνωστή και η απόπειρα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου από τον νέο Ιρλανδό Πρωθυπουργό συνετρίβη τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβαν ακόμη να το καταλάβουν οι παρόμοιοι μνημονοαναθεωρητές της ημεδαπής.
Η Πορτογαλία θα χρειασθεί φέτος νέο χρήμα 39,4 δις. ευρώ ή 25% του ΑΕΠ της. Ο Πρωθυπουργός της, λειτουργών με Καραμανλική λογική, αφήνει το πρόβλημα για τον επόμενο που δεν θα αντέξει το 8% του επιτοκίου και θα πάει κι αυτός στο Ταμείο.
Κάτω από τις καλλίτερες περιστάσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να βρίσκει νέο χρήμα τουλάχιστον 100 δις. ευρώ ετησίως για πολλά χρόνια για να συντηρεί τις οικονομίες του Νότου, αφού όπως μας λέει και ο προσφάτως και σεισμολόγος κύριος Ρουμπινί, η Ιαπωνία μαζί με τη Λιβύη θα φέρουν νέα παγκόσμια ύφεση.
Οτιδήποτε και να γίνει δεν φαίνεται ότι οι χώρες του Νότου θα βελτιώσουν τόσο την οικονομία τους ώστε να μπορέσουν να εξοφλήσουν ουσιώδες μέρος των χρεών αφού και στην Ελλάδα τα 50 δις. (αν και όποτε αξιοποιηθεί η κρατική περιουσία) θα πληρώσουν τόκους. Συνεπώς η μόνη μόνιμη λύση που μπορεί να δοθεί πρέπει να είναι μόνο πολιτική. Βλέποντας την παρούσα βούληση των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Νομεκλατούρας αλλά και των Λαών των Ευρωπαϊκών χωρών αυτό δεν είναι πιθανό επί του παρόντος να συμβεί.
Αυτό λοιπόν που κινδυνεύει να συμβεί είναι ότι όταν οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες και Ασφαλιστικά Ταμεία έχουν ξεφορτώσει αρκετά το ελληνικό χρέος και το ανασφάλιστο μέρος του κρατιέται από τις Ελληνικές Τράπεζες και τα Ελληνικά Ασφαλιστικά Ταμεία θα υπαγορευθούν νέες αποφάσεις τις οποίες ο καθένας μπορεί εύκολα να φαντασθεί.
Εν τω μεταξύ οι Ταγοί ενημερώνουν το λαό για τις επιτυχίες τους και τον καθησυχάζουν, αφού αυτό που θα συμβεί δεν θα συμβεί στη βάρδιά τους.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι νομοτελειακό. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και πώς θα σωθούμε. Οι ολιγωρίες όμως του Παρόντος φέρνουν τις στατιστικές πιθανότητες εναντίον μας για το Μέλλον.
