Τον τελευταίο καιρό έχουμε συλλογικά υιοθετήσει ένα τρόπο διαλεκτικής. Την συζήτηση περί της εξελίξεως του χρέους της Ελλάδας. Με επιχειρήματα αντάξια εκείνων των βυζαντινών συζητήσεων και διαμάχης περί του Φύλου των Αγγέλων συζητούμε περί της χρεοκοπίας της Ελλάδος και της μορφής που αυτή πρόκειται να έχει. Αναδιάρθρωση του χρέους, «κούρεμα» (haircut) και άλλοι όροι συζητώντα εν παραλλήλω με το λάθος φάουλ που έδωσε ο διαιτητής στον τελευταίο αγώνα της
Σουπερλίγκα.
Οιωνοσκόποι της Εσπερίας αναπτύσσουν σειρά επιχειρημάτων που αποδεικνύουν ότι η Ελλάς σε τρία χρόνια θα πρέπει να κάνει κάτι με το χρέος της το οποίο τότε θα έχει καταστεί αδιαχείριστο. Οι μεν προβλέπουν αναδιάρθρωση, οι δε επίσκεψη σε κουρέα.
Αν σκεφτούμε ότι δεν ξέρουμε ποια θα είναι η κατάσταση των μεγάλων χρηματιστηρίων του κόσμου σε έξι μήνες, ποιές θα είναι οι ισοτιμίες των νομισμάτων σε ένα χρόνο, ποιά θα είναι η ανάπτυξη σε κάθε χώρα του πλανήτη και πότε οι ΗΠΑ θα δηλώσουν ότι εξήλθαν οριστικά από την κρίση, τότε γιατί πρέπει να έχουμε τόση βεβαιότητα για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους μετά τριετία από σήμερα;
Ο κύριος λόγος είναι ένας. Μετά τριετία κανείς δεν θα θυμάται τί εγράφετο τότε όπως κανείς δεν θυμάται τώρα την πρόβλεψη του Economist για πετρέλαιο στα 5$ το βαρέλι ή τα πιστοποιητικά των οίκων αξιολόγησης για την Lehman και τον Madoff ή το γεγονός ότι οι οίκοι αξιολόγησης δίνουν αξιολόγηση ΑΑΑ στην Μεγάλη Βρετανία με έλλειμμα μεγαλύτερο του ελληνικού και την στερλίνα καταρρέουσα.
Οι προβλέψεις για το τί θα γίνει στο μέλλον εξυπηρετούν το παρόν.
Ο σκοπός της προφητείας είναι η αυτοεκπλήρωσή της.
Κανείς δεν έχει όφελος τώρα να προβλέψει ότι υλοποιώντας κατά σημαντικό ποσοστό το πρόγραμμα λιτότητας η Ελλάς θα επανέλθει σταδιακά στις αξιόχρεες χώρες, οι συνήθεις δανειστές θα δανείσουν και πάλι, και οι Έλληνες θα κάνουν κατόπιν τα ίδια λάθη που έκαναν και πριν, αμέσως μόλις κοπάσει ο φόβος της εξ αλλοδαπής κηδεμονίας.
Έτσι στο παρόν στάδιο το χρέος της Ελλάδας θα διαπραγματεύεται επ’ εκτώσει τιμής και ενδεχομένως η Ε.Κ.Τ. να αγοράζει το χρέος κεκαρμένον ήδη. Σταδιακά θα το πληρώσουμε στο ακέραιο ώστε κάποιοι να ωφεληθούν διότι έπραξαν το ηρωικό ήτοι να αγοράσουν χρέος «με ρίσκο» και σειρά εμπνευσμένων δημοσιογράφων να έχουν απολέσει την μελλοντική ηθική αμοιβή της ορθής πρόβλεψης, έναντι της νυν υλικής αμοιβής για την ταχεία εξυπηρέτηση.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Είναι οι διάφοροι Roubini οι οποίοι επειδή δύο φορές προέβλεψαν σωστά, όπως και το σταματημένο ρολόι λέει σωστά την ώρα δύο φορές το εικοσιτετράωρο, έχουν λάβει θέση Διεθνούς Κήνσορα του οποίου οι κασσανδρισμοί βοηθούν την πώληση φύλλων, την ακροαματικότητα και ως η τρόμπα του σαλπίζοντας παλιάτσου που καλεί να συρρεύσουν πελάτες στο Μεγάλο Τσίρκο.
Όλα αυτά κινδυνεύουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις τεράστιες δικές μας ευθύνες συλλογικά για το πώς φτάσαμε έως εδώ και κυρίως και πρωτίστως πώς θα συνεχίσουμε από δω και πέρα.
